شاید شنیده باشید که اقیانوسها پر از پلاستیک هستند، اما دقیقاً چقدر؟ طبق اولین تخمین دقیق جهانی که در Science Today منتشر شده است، سالانه حدود ۸ میلیون تن پلاستیک وارد اقیانوسها میشود.
این مقدار معادل ۱۶ کیسه خرید پر از پلاستیک برای هر متر از خطوط ساحلی (به استثنای قطب جنوب) است. تا سال ۲۰۲۵ (طبق محافظهکارانهترین تخمینهای ما) به اندازهای پلاستیک وارد اقیانوسها خواهد شد که سالانه ۵٪ از کل سطح زمین را با پلاستیک میپوشاند.
حدود یک سوم از این مقدار احتمالاً از چین و ۱۰٪ از اندونزی میآید. در واقع، همه ۲۰ کشور برتر در این زمینه به جز یکی، کشورهای در حال توسعه هستند که عمدتاً دارای سیستمهای مدیریت زباله ضعیف هستند.
با این حال، مردم ایالات متحده – که در رتبه ۲۰ قرار دارند و کمتر از ۱٪ از زبالههای جهانی را تولید میکنند – روزانه بیش از ۲.۵ کیلوگرم زباله پلاستیکی تولید میکنند که بیش از دو برابر سرانه تولید زباله در چین است. اگرچه این اخبار برای حیات وحش دریایی، پرندگان دریایی و شیلات خوب نیستند، اما این تحقیق راه را برای بهبود مدیریت جهانی پسماند و کاهش تولید زباله های پلاستیک هموار میکند.
در معده این پرنده، چوب شب تاب، گرانول های پلاستیکی و تکه های بادکنک پیدا شد.
پلاستیک را دنبال کنید
یک تیم بینالمللی از متخصصان ۱۹۲ کشور هممرز با اقیانوسها، اقیانوس های اطلس، آرام و هند و همچنین دریای مدیترانه و سیاه را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. این تیم با بررسی میزان زباله تولید شده به ازای هر نفر در سال در هر کشور، درصد زبالههای پلاستیکی و درصد ضایعات پلاستیکی که به درستی مدیریت نمیشوند و بدترین متخلفان احتمالی زبالههای پلاستیکی دریایی را شناسایی کرد.
درک کنید که چگونه هوش مصنوعی جامعه را تغییر میدهد
خبرنامه ما را دریافت کنید
در سال ۲۰۱۰، ۲۷۰ میلیون تن پلاستیک در سراسر جهان تولید شد. این به معنای ۲۷۵ میلیون تن زباله پلاستیکی است. ۹۹.۵ میلیون تن از این مقدار توسط دو میلیارد نفری که در ۵۰ کیلومتری خط ساحلی زندگی میکنند، تولید شده است. از آنجا که برخی از کالاهای با دوام مانند یخچالهای تولید شده در گذشته نیز دور ریخته میشوند، میتوانیم گاهی اوقات زبالههای بیشتری نسبت به پلاستیک تولید شده پیدا کنیم.
از این مقدار، چیزی بین ۴.۸ تا ۱۲.۷ میلیون تن به اقیانوس راه یافته است. با توجه به سبک بودن پلاستیک، این به معنای حجم غیرقابل تصوری از زباله است.
اگرچه پلاستیک میتواند از طریق رودخانهها از کشورهای محصور در خشکی به اقیانوسها راه پیدا کند، اما این موارد در این مطالعه حذف شدهاند، به این معنی که نتایج احتمالاً یک تخمین محافظهکارانه هستند.
با توجه به اینکه سیاره ما هنوز ۸۵ سال تا “اوج ضایعات” فاصله دارد – و با افزایش سرسامآور تولید پلاستیک در سراسر جهان – احتمالاً میزان زبالههای پلاستیکی که وارد اقیانوسها میشوند در دهه آینده به میزان قابل توجهی افزایش خواهد یافت.
بررسی اخیر ما از خط ساحلی استرالیا نشان داد که سه چهارم زبالههای ساحلی پلاستیک هستند و به طور متوسط بیش از ۶ قطعه در هر متر از خط ساحلی، ضایعات پلاستیکی وجود دارد. در مناطق فراساحلی، انبوهی از چند هزار قطعه پلاستیک تا بیش از ۴۰۰۰۰ قطعه در هر کیلومتر مربع در آبهای اطراف این قاره یافتیم.
پلاستیکها کجا میروند؟
در حالی که اکنون رقم تقریبی از میزان زبالههای پلاستیکی در اقیانوسهای جهان داریم، هنوز اطلاعات بسیار کمی در مورد محل نهایی آنها داریم (همه آنها در “محل زبالههای اقیانوس آرام” قرار ندارند).
تخمین زده میشود که بین ۶۳۵۰ تا ۲۴۵۰۰۰ تن زباله پلاستیکی روی سطح اقیانوس شناور باشند، که این سوال بسیار مهم را مطرح میکند: بقیه آن کجا میرود؟
برخی، مانند ریزدانههای پلاستیکی که در بسیاری از محصولات مراقبت شخصی یافت میشوند، در اقیانوسها و رسوبات به سر میبرند، جایی که میتوانند توسط موجودات کفزی و فیلترکنندهها بلعیده شوند.
مشخص نیست که بقیه مواد کجا هستند. ممکن است در حاشیههای ساحلی رسوب کنند، یا شاید به قطعاتی آنقدر کوچک تجزیه شوند که نتوانیم آنها را تشخیص دهیم، یا شاید در شکم حیات وحش دریاها باشند.
تورهای ماهیگیری و ضایعات ماهیگیری، لاکپشتها، فکها و سایر حیات وحش دریایی را به دام میاندازند و غرق میکنند.
به عنوان مثال، ما تخمین میزنیم که حدود 10000 لاکپشت فقط در منطقه خلیج کارپنتاریا استرالیا توسط تورهای متروکه به دام افتادهاند.
بیش از 690 گونه دریایی شناخته شدهاند که با زبالههای دریایی در تعامل هستند. لاکپشتها پلاستیک شناور را با عروس دریایی اشتباه میگیرند و تخمین زده میشود که در سراسر جهان حدود یک سوم از کل لاکپشتها به نوعی پلاستیک خوردهاند. به همین ترتیب، پرندگان دریایی همه چیز را از اسباببازیهای پلاستیکی، نانهای توری و تکههای بادکنک گرفته تا فوم، شناورهای ماهیگیری و چوبهای شبتاب میخورند.
در حالی که پلاستیک به دلیل دوام و بیاثر بودنش ارزشمند است، به عنوان یک آهنربای شیمیایی برای آلایندههای محیطی مانند فلزات، کودها و آلایندههای آلی پایدار نیز عمل میکند. این آلایندهها روی پلاستیک جذب میشوند. وقتی حیوانی «وعده غذایی» پلاستیکی را میخورد، این مواد شیمیایی به بافتهای او راه پیدا میکنند و – در مورد گونههای ماهیهای تجاری – میتوانند به بشقابهای شام ما راه پیدا کنند.
زبالههای پلاستیکی بلای جان اقیانوسهای ما هستند؛ حیات وحش ما را میکشند، سواحل ما را آلوده میکنند و امنیت غذایی ما را تهدید میکنند. اما راهحلهایی وجود دارد – برخی از آنها ساده و برخی کمی چالشبرانگیزتر هستند.
راهحلها
اگر پنج کشور برتر آلاینده پلاستیکی – چین، اندونزی، فیلیپین، ویتنام و سریلانکا – بتوانند به بهبود ۵۰ درصدی در مدیریت پسماند خود دست یابند، به عنوان مثال با سرمایهگذاری در زیرساختهای مدیریت پسماند، کل میزان جهانی زبالههای مدیریت نشده حدود یک چهارم کاهش مییابد.
کشورهای با درآمد بالاتر، مسئولیت یکسانی در کاهش میزان زباله تولید شده به ازای هر نفر از طریق اقداماتی مانند بازیافت و استفاده مجدد از پلاستیک و با واگذاری بخشی از مسئولیت زبالههای پلاستیکی به تولیدکنندگان دارند.
سادهترین و مؤثرترین راهحل میتواند این باشد که پلاستیک را به ارزش پولی تبدیل کنیم. به عنوان مثال، سپردهگذاری روی ظروف نوشیدنی در کاهش زبالههای رها شده در محیط زیست مؤثر بوده است – زیرا ظروف، پلاستیک و غیره، ارزش پولی دارند، مردم آنها را دور نمیریزند، یا اگر هم دور بیندازند، دیگران آنها را برمیدارند.
گسترش این ایده به سپردهگذاری روی تمام پلاستیکها در ابتدای چرخه عمرشان، به عنوان مواد اولیه، جمعآوری توسط مدیران رسمی پسماند، در جایی که زیرساختها در دسترس هستند و همچنین توسط مصرفکنندگان و کارآفرینانی که به دنبال درآمد در جایی که زیرساختها در دسترس نیستند، تشویق میکند.
قبل از انقلاب پلاستیک، بسیاری از زبالههای ما جمعآوری و سوزانده میشدند. اما فراگیری، حجم و ماندگاری زبالههای پلاستیکی، راهحلهای بهتری را میطلبد.
